Anatomia funkcjonalna rdzenia kręgowego

System nerwowy. Wykłady z ekspresowej kontroli na temat: Anatomia funkcjonalna rdzenia kręgowego. Rdzeń kręgowy. Segmenty rdzenia kręgowego. Ścieżki.

1. Jakie są funkcje rdzenia kręgowego? Czym jest substrat morfologiczny, który zapewnia każdą z dwóch funkcji rdzenia kręgowego?

Rdzeń kręgowy jest częścią ośrodkowego układu nerwowego zlokalizowaną wewnątrz kanału kręgowego. Anatomia rdzenia kręgowego:

• Przekrój - zaokrąglony.
• W kanale kręgowym rdzeń kręgowy osiąga L1-L2, a następnie przedsionek jest końcową nicią..
• Poniżej rdzenia kręgowego znajdują się nerwy tworzące ogon koński (nerwy rdzeniowe).
• W centrum rdzenia kręgowego przechodzi kanał kręgowy zawierający płyn mózgowo-rdzeniowy. Reszta to tkanka nerwowa, szara istota w środku i biała na zewnątrz.

1. Odruch - zapewnia aparat segmentowy SM (substrat morfologiczny);

2. Przewodnik - aparat przewodnika (ścieżki) (podłoże morfologiczne)

2. Z czego składa się segment rdzenia kręgowego?

Anatomia rdzenia kręgowego.

Segment SM - odcinek rdzenia kręgowego, w tym istota szara, wąska granica istoty białej i jedna para nerwów rdzeniowych.

Zewnętrznie połączony z nerwami rdzeniowymi - jest to miejsce, które odpowiada parze nerwów rdzeniowych. Dlatego liczba par nerwów rdzeniowych jest równa liczbie segmentów - 31 par nerwów SM i 31 segmentów.

Uwaga! Po wąskiej ramce reszta istoty białej nie jest częścią tego segmentu.

Szara materia ma wypukłości - rogi:

• Przednie rogi (krótkie i szerokie)
• Plecy (wąskie i długie)
• Boczny (8 odcinków szyjnych, wszystkie odcinki piersiowe i górne 2-3 odcinki lędźwiowe).

Szara istota ma niejednorodną funkcję. Tworzy jądra - zwarte odcinki o jednorodnej funkcji:

a) Wrażliwe jądra - śródmiąższowe ciała neuronów. Ich aksony przekazują wrażliwe informacje do mózgu (leżą w rogu iw środkowej części rogu bocznego).

b) Jądra ruchowe - ciała neuronów ruchowych. Ich aksony trafiają do mięśni (leżą w przednim rogu).

c) Jądra wegetatywne - ciała włożonych neuronów wegetatywnych (leżą wzdłuż obwodu rogów bocznych, w segmentach, w których znajdują się rogi boczne).

3. Liczba segmentów rdzenia kręgowego. Ich szkieletoskopia.

Anatomia rdzenia kręgowego, liczba segmentów:

a) Szyjki macicy - 8 segmentów.

b) Klatka piersiowa - 12 segmentów.

c) Lędźwiowy - 5 segmentów.

d) Sakralny - 5 segmentów.

e) Coccygeal - 1 segment.

Szkielety segmentów rdzenia kręgowego zgodnie z regułą Shipo:

• Segmenty C1-C4 są rzutowane na poziom ich kręgów.
• Segmenty C5-C8 wystają o 1 krąg wyżej.
• Górne odcinki klatki piersiowej znajdują się o 2 kręgi wyżej. Dolne 3 klatki piersiowe wyżej.
• Segmenty lędźwiowe na poziomie kręgów T11-T12.
• Segment sakralny i 1 odcinek kości ogonowej na poziomie - L1.

4. Nazwy jąder rogu. Z jakich neuronów funkcjonują i do jakich ścieżek należą?

Wrażliwe neurony (funkcja), ścieżki wstępujące:

1) Jądro piersiowe (podstawa rogu) - przewodzi nieprzytomne uczucie proprioceptywne (wraz z przyśrodkowym jądrem pośrednim).

2) Własny rdzeń (w środku rogu) - wrażliwość na temperaturę i ból

3) Galaretowata substancja (substancia gelatinoso) (na czubku rogu) - uczucie dotykowe

5. Nazwa jąder rogów bocznych. Z jakich neuronów składają się funkcje?

Składają się z wstawionych neuronów:

• Przyśrodkowe jądro pośrednie (w środku rogu bocznego) - nieprzytomne uczucie proprioceptywne.
• Boczne jądro pośrednie (z krawędzią rogu bocznego) - wegetatywne.

6. Z jakich komórek składa się funkcja jąder przednich rogów? Jakie mięśnie są związane z jądrem bocznym, środkowym i pośrednim?

Jądra przednich rogów funkcjonalnie składają się z neuronów ruchowych.

Jądra boczne - połączenie z mięśniami kończyn dolnych.

Jądra przyśrodkowe - z mięśniami kończyn górnych.

Centralny rdzeń - z otworem.

7. Jaka jest różnica między przednimi i tylnymi korzeniami pod względem struktury i funkcji??

Każdy nerw odchodzi od rdzenia kręgowego z dwoma korzeniami - nerwami rdzenia kręgowego. Różnią się funkcją..

Kręgosłup:

- Powstają w wyniku procesów wrażliwych neuronów (pseudo-unipolarnych)

- Ciała - w węzłach kręgosłupa związanych z korzeniem tylnym.

Przedni kręgosłup:

- Utworzone przez aksony neuronów ruchowych przednich rogów rdzenia kręgowego.

Ponadto w składzie przednich korzeni są procesy neuronów jąder wegetatywnych.

Przednie korzenie łączą się przed wyjściem przez otwór międzykręgowy i tworzą pień nerwów rdzeniowych (nerwy mieszane).

8. Dwie funkcje komórek wiązki. Jaką część istoty białej tworzą procesy tych komórek??

Funkcje komórki wiązki:

1) Zamknij prosty łuk refleksyjny na poziomie segmentu (łuk 3-neuronowy).

2) Zapewnia komunikację między segmentami.

Procesy komórek wiązki przylegają do istoty szarej i tworzą wąską granicę istoty białej.

9. Jak powstają nerwy rdzeniowe? Ich liczba, skład włókien.

Każdy nerw rdzeniowy odchodzi od rdzenia kręgowego z dwoma korzeniami (przednimi i tylnymi), które pełnią różne funkcje (motoryczne i czuciowe).

Skład włókien nerwu rdzeniowego jest mieszany. Liczba SMN (nerwy rdzeniowe) - 62 (= liczba segmentów SM * 2)

10. Klasyfikacja ścieżek rdzenia kręgowego; wzory ich lokalizacji w rdzeniu kręgowym.

Ścieżki - dwukierunkowa komunikacja między SM a GM. Funkcja przewodzenia występuje po utworzeniu mózgu.

1) Ścieżki rosnąco:

- Zajmują tylne sznury, a także znajdują się na obrzeżach bocznych sznurów SM.

- Przekazywanie poufnych informacji z receptorów.

2) Ścieżki w dół:

- Zajmij przednie sznurki, a także środkową część sznurków bocznych SM.

- Przekazać impuls motoryczny mięśniom.

Klasyfikacja ścieżek według funkcji:

11. Jakie są receptory lokalizacji i odczuwania podrażnienia? Ich lokalizacja.

Receptor - anatomiczna struktura, która przekształca bodźce zewnętrzne lub wewnętrzne w impuls nerwowy.

Klasyfikacja receptorów według ich postrzegania podrażnienia:

1. Odległe - wzrok, słuch, smak;

Według lokalizacji:

• Extrareceptory - powierzchnia skóry tułowia (dotykowa, temperatura).
• Intrareceptory - narządy wewnętrzne (ból, chęć jedzenia).
• Proprioreceptory - ODA (ścięgna mięśni, torebki stawowe).

12. Na których, w zależności od rodzaju przewodzących impulsów, wrażliwe ścieżki przewodzące są podzielone?

Wrażliwe ścieżki (PP) mogą przekazywać informacje do różnych działów WZ:

• Świadomy - przynieś do kory.
• Nieprzytomny - nie prowadzić do kory, dlatego impulsy nie są postrzegane jako odczucia, następuje automatyczna regulacja. Najbardziej rozwinięty nieprzytomny PP wrażliwy na proprioceptywność.

13. Jakie są ścieżki motoryczne podzielone według ich początku? Od czego mogą zacząć?

Motor PP rozpoczyna się w różnych miejscach mózgu i jest podzielony na grupy:

• Ścieżki piramid są świadome. Powstały w wyniku procesów gigantycznych komórek piramidalnych Beta kory półkuli.
• Szlaki pozapiramidowe - utworzone przez aksony neuronów, których ciała znajdują się w pozapiramidalnych strukturach pnia mózgu. Zapewniają równowagę, napięcie mięśniowe, złożone automatyczne ruchy.

14. Gdzie znajdują się ciała pierwszych neuronów dróg czuciowych? Gdzie są zlokalizowane ciała ostatnich neuronów wszystkich ścieżek motorycznych?

Ciała pierwszych neuronów wszystkich ścieżek czuciowych znajdują się w węzłach kręgosłupa (neuron czuciowy).
Ciała ostatnich neuronów ścieżek motorycznych znajdują się w jądrach motorycznych przednich rogów rdzenia kręgowego (neuronu ruchowego).

Segmenty na ciele ludzkim

Urządzenie ludzkiego ciała jest zwykle przedstawiane w postaci hierarchicznej pionu: komórki (→ tkanka) → narządy (→ układy narządów) → pojedyncze, choć z różnymi odmianami [6]. Relacje między narządami różnych systemów w pojedynczej organizacji w poziomie, w aspekcie topograficznym i anatomicznym, na przykład segmentowym, są znacznie rzadziej omawiane [8]. Takie podejście we współczesnej medycynie stosuje się w diagnostyce topologicznej wielu chorób. Na przykład tak zwana segmentacja skóry (strefa Zakharyin-Ged) ma ogromne znaczenie praktyczne. Jego znaczenie to zdolność organizmu do reagowania na zewnętrzne stymulacje powierzchni ciała ludzkiego poprzez reakcję poszczególnych części ciała i tworzenie lokalnych odruchów. Pierwotne aferenty dorosłego organizmu są rozmieszczone w pewnym porządku przestrzennym zarówno na obrzeżach, jak i w centralnym obszarze ciała. Taka organizacja topologiczna polega na embriogenezie, gdy każda z nich, w tym. dermatom, otrzymuje gałąź z najbliższego segmentu rurki nerwowej. Jednak w trakcie dalszego rozwoju kontury wielu dermatomów są zniekształcone, głównie w wyniku obrotu tworzących się kończyn górnych i dolnych, a także z powodu pionowej pozycji osoby [3, 14, 17].

Tak więc definitywne segmenty cielesne (BCS) danej osoby są uważane za resztki zarodkowych somitów, do których nerwy obwodowe i tętnice są „przyczepione” w różnym stopniu. Moim zdaniem ciało ludzkie ma quasi-segmentowe urządzenie - składa się z DCS, które są stopione w różnym stopniu, szczególnie na peryferiach. „Szkielet osiowy” BAC tworzy gałęzie aorty, towarzyszą im żyły, naczynia limfatyczne i nerwy (ryc. 1, 2).

Segmentowa morfogeneza ludzkiego ciała zaczyna się od somitogenezy zarodka. Metameryzm jest później tracony do tego stopnia. Jednocześnie segmentacja ciała utrzymuje się, a nawet rośnie, chociaż się zmienia. Niekompletna pierwotna, wzdłużno-osiowa segmentacja ludzkiego zarodka (somach spadochronowych) przekształca się w wtórną, quasi-segmentację wzdłużną i promieniową, dzieląc swoje ciało na kompleksy okołotworowe ostatecznych narządów w procesie coraz bardziej nierównomiernego wzrostu somitów i innych narządów, zmieniając rozmiar ciała przy odpowiednich zmianach w naczyniach krwionośnych i nerwach [5.7]. W procesie morfogenezy DCS ich składniki są zróżnicowane, w tym limfatyczny i limfoidalny [13], gruczoły wydzielania wewnętrznego jako narządy układu sercowo-naczyniowego [10]. Gruczoły wydzielania wewnętrznego i gruczoły krwi są „połączone” z tymi ostatnimi poprzez mikronaczyń i kanały tkankowe, w tym formacje limfoidalne, bez których nie można sobie wyobrazić integralności ciała u ludzi i wyższych zwierząt, względnie stabilnej integracji ich narządów. Gruczoły dokrewne i narządy krwiotwórcze pełnią funkcje specjalnych przedrostków (lub dysz) układu sercowo-naczyniowego, korygując jego funkcje i funkcje życiowe organizmu jako całości w zmieniającym się środowisku. Kanały obiegu zawierają produkty odpadowe ze wszystkich komórek, tkanek i narządów. Metabolity te służą jako nośniki ściśle określonych informacji o zmieniającym się stanie ich producentów, a często jako regulatory życia, a nie tylko jako źródła odżywiania i oddychania lub toksyn.

Figa. 1. Szkielet tętniczy ostatecznych segmentów cielesnych osoby (schemat): C - serce; Ao - aorta z gałęziami; W - głównych (pustych) żyłach wraz z ich dopływami; L - przewody limfatyczne z ich dopływami; МЦР - mikrokrążenie; S - segmenty nadwozia (

segmenty obwodowe układu sercowo-naczyniowego)

Figa. 2. Składnik limfatyczny definitywnych segmentów cielesnych osoby (schemat): czerwone paski - aorta i jej gałęzie; zielone linie, kółka i owal - kanał limfatyczny; liliowy trójkąt, wielokąt, pół-narządy; LS, LU - naczynia i węzły limfatyczne, MSS - międzysegmentowe połączenia limfatyczne; KS - segmenty korporacyjne (1, 2) o różnym stopniu złożoności

Tętnice dostarczają krew do wszystkich elementów ludzkiego szkieletu, co jest rozumiane jako kompleks gęstych formacji, które mają znaczenie mechaniczne [3, 14]. We wczesnym embrionie ludzkim jedyną gęstą formacją (i nie od razu - od końca trzeciego tygodnia) jest akord. Pełni funkcję szkieletu osiowego do momentu powstania chrząstkowej kręgosłupa (w 2. miesiącu). W tej samej jakości akord kieruje somitogenezą - wzdłużną segmentacją osiowej mezodermy. Ale w drugim miesiącu. inne narządy wypierają embriogenezę cięciwy: gdy szkielet osiowy samego ciała zastępują go kręgi, podobnie jak szkielet segmentów cielesnych - aorty i jej gałęzi. Te ostatnie są zaangażowane w somitogenezę [12].

Drzewo tętnicze i morfogeneza segmentowa ludzkiego ciała

Aorta i jej gałęzie wyglądają jak drzewo „wstawione” w głąb ludzkiego ciała. Gałęzie aorty są wysyłane do wszystkich obszarów jego ciała i zbliżają się do wszystkich narządów, wnikając w grubość ich substancji / ścian. Tętnice, które dostarczają krew wraz z substancjami odżywczymi i tlenem do narządów, zwykle pełnią funkcję troficzną, chociaż mogą również pełnić funkcję specjalną dla danego narządu. Na przykład tętnica płucna wprowadza do płuc krew żylną o wysokiej zawartości dwutlenku węgla. Tętnica pępkowa, która łączy aortę z łożyskiem, ma podobną funkcję w zarodku..

Aorta, jak serce z akordem, pojawia się pod koniec trzeciego tygodnia. embriogeneza, w 4. tygodniu. Wydłuża się ogonowo, podobnie jak ciało zarodka, i dzieli się na gałęzie na wszystkie utworzone narządy, w tym do osiowego mezodermy, a nawet przed jego podziałem na somity. W miarę wzrostu zarodka i jego narządów struktura ścian aorty zmienia się gwałtownie: od końca 4. tygodnia. ona i od początku 5 tygodnia. jego główne gałęzie nabierają cienkiej błony przydechowej, która po tygodniu wygląda jak gęsty mankiet. Aorta już w tym czasie rozwoju zarodka ludzkiego staje się głównym organizatorem segmentalnej morfogenezy ludzkiego ciała, ponieważ: 1) jest połączona biomechanicznie (peri-adventitia ścian), hydraulicznie (krwiobieg) i biochemicznie (krew), 1a) gałęzie aorty są wprowadzane do grubość narządów, zapewniając im pożywienie; 2) jest odporny na ciśnienie otoczenia, 2a) ma grube i gęste ściany oraz wysokie ciśnienie krwi, a wśród naczyń jest najbardziej, 2b) dlatego tętnice dominują w interakcjach z innymi naczyniami [5], określając morfogenezę regionalnych i segmentowych wiązek nerwowo-naczyniowych organizmu. Wiązki naczyniowo-nerwowe BCS są zmienne w taki sam sposób, jak narządy i obszary ludzkiego ciała, którym służą. Należy rozumieć, że same tętnice, jak wszystkie naczynia, z samych zakładek odzwierciedlają stan obsługiwanych narządów: intensywność ich wzrostu i histogeneza determinuje poziom ich metabolizmu, a zatem obciążenie funkcjonalne naczyń. Tętnice reagują na intensyfikację wzrostu pierwotnych narządów poprzez pogrubienie i zagęszczenie ich ścian, podzielenie ich na zróżnicowane warstwy, a pierwotne żyły poprzez zwiększenie pojemności poprzez rozszerzenie jamy i zwiększenie liczby, a następnie część zabezpieczeń tych żył jest odcięta od krwioobiegu z utworzeniem pierwotnego kanału limfatycznego. Bardziej stabilne struktury i funkcjonalnie zasilające tętnice stają się rdzeniem morfogenezy wiązek nerwowo-naczyniowych, narządy są zgrupowane wokół nich w DCS. Tak więc drzewo tętnicze staje się podstawą / szkieletem powstającego ludzkiego ciała: podstawą jego żywotnej aktywności jest metabolizm, w tym humoralne połączenie między narządami w postaci przepływu krwi, dla którego ściany łóżka naczyniowego tworzą szkielet. Ściany przechodzą w peri-adventitia i przechodzą w otaczające narządy, ich ramę.

Segmenty okołotworowe zastępowane są segmentami spadochronowymi, które same tworzą się wokół gałęzi aorty [11]. Innymi słowy, somitogeneza jest początkowym etapem morfogenezy DCS, kiedy aorta i jej gałęzie mają bardzo cienkie ściany śródbłonka. W tych okresach (4. tydzień) odnotowuje się najbardziej intensywne formowanie somitów wzdłuż gęstej nici akordu. Na tym tle wąskie i cienkościenne gałęzie aorty nie odwołują się wizualnie do roli organizatorów morfogenezy ciała zarodka. To się nazywa - nie patrz.

W rzeczywistości pierwsze naczynia osoby powstają nie w ciele zarodka, ale w ścianach woreczka żółtkowego w drugim tygodniu. rozwijają się i zbiegają promieniowo do ciała zarodka, gdzie tydzień później pojawia się nowe centrum ich morfogenezy - serce. Idą do niego również promieniowo, zbiegając się, naczynia ciała, zwłaszcza żyły. Struktura promieniowania ciała jest charakterystyczna dla współśrodków o dwóch płaszczyznach ich symetrii, co jest dość porównywalne z częstotliwością narządów prowadzącą do metameryzmu [1]. W ewolucji robaki jako pierwsze nabrały metameryzmu (tasiemiec → polichaetes) - płaskiej, wzdłużnie osiowej segmentalnej organizacji ciała. W strunach (gałąź oligochaetes) jest tracona w różnym stopniu [16] i nie jest w pełni rozmnażana nawet podczas embriogenezy. U ludzi pod koniec drugiego tygodnia. embriogeneza, jeszcze przed pojawieniem się akordu i serca, określa się pasek pierwotny, który określa dwustronną symetrię ludzkiego ciała. Ciało kształtujące zarodek (składanie płata zarodkowego w rurkę w 4. tygodniu) natychmiast ulega wzdłużnemu przedłużeniu wzdłuż cięciwy z wydłużeniem aorty grzbietowej i żył kardynalnych. W rezultacie występuje liniowe rozmieszczenie promieniowego układu krążenia ciała: promieniowe naczynia regionalne odchodzą teraz kolejno od wzdłużnych naczyń centralnych do wszystkich narządów, w tym do metamerów, na dwa łańcuchy, z których ciało zarodków jest podzielone na 3-5 tygodni. Do końca życia taką strukturę zachowuje klatka piersiowa z mięśniami międzyżebrowymi, naczyniami krwionośnymi i nerwami, odpowiadają one segmentom piersiowym rdzenia kręgowego. To tylko część suma. Układ innych części ludzkiego ciała jest jeszcze bardziej skomplikowany..

Pierwotna segmentacja spadochronowa podlega jedynie grzbietowej części zarodka [2]. Podział jelita pierwotnego na trójwarstwowe zakładki ostatecznych narządów wokół nabłonkowych primordiów przypomina fragmentację mezodermy grzbietowej na somites: odcinki mezenchymu między nimi stopniowo zwężają się [4]. Do somitów idą grzbietowe segmentowe gałęzie aorty grzbietowej i cewy nerwowej. Prawie segmentowe boczne gałęzie aorty do kłębuszków mezonefros mogą odejść od somitycznych tętnic. Brzuszne gałęzie krótkiej aorty grzbietowej są mało lub wcale nie pasują do nazwy „tętnic segmentowych”. Żyły brzuszne (płuczkowe, pępowinowe) są raczej promieniowe. Ciało zarodka, rurka nerwowa, aorta grzbietowa i jelito pierwotne wydłużają się, a torebka żółtkowa zmniejsza się wraz ze zwężeniem przewodu witelinowego. Jelito środkowe „wciśnięte” pomiędzy szybko rosnącą wątrobę (czaszką) i allantois (ogonowe), w procesie jeszcze szybszego wydłużenia tworzy pętlę, która rozciąga się do jamy pępowinowej (pępowinowa pętla jelitowa). W tym przypadku długość projekcji (na narządach osiowych) jelita środkowego pozostaje niewielka. Z wielu tętnic brzusznych w tym obszarze pozostały tylko trzy (do wątroby, pętli jelitowej pępowiny i tylnych jelit), największa jest środkowa - górna krezka krezkowa. Grupa narządów zaopatrzona w swoje gałęzie (głównie jelito cienkie i prawą 1/2 jelita grubego) ulega najbardziej złożonym zmianom morfogenetycznym - od wieloetapowego obrotu wokół tętnicy do rozległych wtórnych zrostów otrzewnowych z powodu intensywnego wzrostu długości jelita środkowego na ograniczonej przestrzeni [4 ]. Wokół tętnic krezkowych i trzewnych dolnej przebiega podobna morfogeneza tego samego DCS. Żylni kolektory tych trzech BAC wkraczają do paraaortycznej dolnej żyły głównej żyły nie bezpośrednio, ale przez wątrobę, pod wpływem której łączą się przede wszystkim z jednym pniem - żyłą wrotną wątroby. W związku ze zmniejszeniem żeber lędźwiowych ich segmentowe mięśnie rosną razem w jednej warstwie sparowanego kwadratowego mięśnia dolnej części pleców, chociaż tętnice lędźwiowe i żyły zachowują segmentację. W związku ze zmniejszeniem mesonephros ich tętnice segmentowe są zmniejszone. Niewiele z nich utrzymuje się i tworzy sparowane tętnice nerkowe i narządy płciowe. Tak więc początkowa segmentacja jest charakterystyczna tylko dla somitów i związanych z nimi naczyń. Nieregularny wzrost narządów tymczasowych i ostatecznych, któremu często towarzyszy mniej lub bardziej znaczące korelowanie ich ruchów i deformacji, zrostów i fuzji, redukcji itp., Prowadzi do jeszcze większych naruszeń niezbyt harmonijnego schematu pierwotnej segmentalnej struktury łóżka naczyniowego i całego zarodka jako całości. Tętnice, wokół których zgrupowane są obsługiwane organy, doświadczają skutków tego ostatniego i przechodzą odpowiednie adaptacje morfogenetyczne, w tym wyrażone zmianami w zewnętrznym kształcie tętnic segmentowych, na przykład: 1) przedłużenie tętnicy krezkowej górnej w krezce podłużnej pętli jelitowej pępowinowej z wyjściem poza jamę brzuszną zarodka na 5 tygodni. i wróć do jamy brzusznej płodu 9–9,5 tygodnia. następnie następuje spłaszczenie (wraz z gałęziami) tylnej ściany brzucha w procesie wtórnego zespolenia otrzewnej, aw różnych wersjach, 1a) ta ostatnia dotyczy również układu dolnej tętnicy krezkowej; 2) powstanie trifurkacji tułowia w związku z morfogenezą kompleksu [wątroba - żołądek - trzustka], gdy pod naciskiem wątroby trzustka rozprzestrzenia się na tylnej ścianie brzucha, rozciągając wątrobowe i śledzionowe gałęzie tułowia w prawo i lewo za głową i ogonem, gałęzią czaszki unieruchomiony przez odcinek przełykowo-żołądkowy jelita przedniego. O zmianach adaptacyjnych w strukturze ścian tętnic pisałem już powyżej.

Tak więc drzewo tętnicze tworzy trzewny szkielet ludzkiego ciała, dzieli go już w zarodku (morfogeneza somitów i DCS). Struktura drzewa tętniczego odzwierciedla główną zasadę mechaniki morfogenezy ludzkiego DCS - rozwój ciała poprzez jego wzdłużną segmentację promieniową: od podłużnego pnia aorty, który zgina się na początku pod naciskiem głowy (łuku), gałęzie promieniowe (skośne) kolejno odchodzą, wystają w kompleksach okołotworowych narządy w roli pnia podłużnego z rozciągającymi się od niego promieniowymi gałęziami (tworząca segmenty struktura osiowa) itp. Gałęzie aorty mogą łączyć się (zespolenie) i zamykać pierścienie tętnicze, odtwarzając w ten sposób urządzenie radiacyjne. Pierwotne żyły powielają drzewo tętnicze. Gałęzie drzew tętniczych i żylnych również zespalają się w ten czy inny sposób, blokując układ krążenia w kole zdeformowanym przez nierównomierny wzrost narządów, w przesuniętym środku tego koła znajduje się serce. Tak więc wzdłużnemu przedłużeniu ciała zarodka i jego części, ich innym deformacjom z powodu ich nierównomiernego wzrostu towarzyszą odpowiednie zmiany w kształcie kręgu krwi, jego sektorów, pętli drzewa tętniczego, maskujące oznaki pierwotnej organizacji promieniowej.

Wniosek

Tętnice są ważną częścią układu sercowo-naczyniowego. Moim zdaniem zajmuje centralne miejsce w strukturalnej i funkcjonalnej organizacji jednostki, choć dziś nie jest brane pod uwagę lub zajmuje drugorzędne miejsce w znanych konstrukcjach dotyczących konstytucji, ogólnej struktury ludzkiego ciała. Ale to naczynia krwionośne jednoczą wszystkie narządy wszystkich układów jako lokalne ośrodki metabolizmu w ciele i jako autonomiczne biomechaniczne agregaty różnych typów komórek, koordynują nie tylko ich funkcjonowanie w sposób humoralny, ale także ich lokalizację, budują ciało ludzkie, kierując morfogenezą jego DCS. Naczynia tworzą połączenia między narządami nie tylko poziomymi, ale także pionowymi w hierarchii indywidualnej organizacji: od układu nerwowego i gruczołów dokrewnych (głównych ośrodków regulacji) do wszystkich narządów, w tym samych centrów, od narządów do tkanek i komórek (przez kanały tkankowe i luki międzykomórkowe ), a następnie w przeciwnym kierunku (informacje zwrotne). Zatem naczynia łączą funkcjonalną budowę osoby (krążenie krwi jako kontrolująca „sieć” jego życia) z morfologią (szkielet naczyniowy jako ochronna i modulująca „sieć” przepływu krwi): typ metaboliczny ↔ somatotyp [8, 10]. Tętnice, kanał kontrolny zintegrowanego układu sercowo-naczyniowego, wyróżniają się swoim składem wśród naczyń wszystkich typów ze względu na najbardziej sztywną strukturę ścian i najwyższe ciśnienie krwi w całej ontogenezie człowieka. Dlatego tętnice stają się rdzeniem wiązek nerwowo-naczyniowych, wokół których otaczające narządy są zgrupowane w DCS. Drzewo tętnicze ludzkiego ciała powstaje w procesie embrionalnej organogenezy i odpowiednio do niego, a już w embriogenezie staje się osiowym szkieletem utworzonego DCS - podstawą do rozwoju i budowy ostatecznego ludzkiego ciała: szkielet jest tym, co służy jako podstawa do dalszego rozwoju lub budowy jakiejś całości [15].

Anatomia ludzkiego kręgosłupa

Trudno przecenić rolę kręgosłupa w strukturze i funkcjonowaniu całego ciała. Stan wszystkich innych narządów i układów zależy od tego, jak jest zdrowy, ponieważ nasz kręgosłup nie tylko pozwala nam normalnie poruszać się i utrzymywać postawę, ale jest także głównym kanałem komunikacji między wszystkimi narządami ciała i mózgu. Pojawienie się żywych stworzeń podczas ewolucji kręgosłupa pozwoliło im stać się bardziej mobilnymi, podróżować na duże odległości w poszukiwaniu pożywienia lub ukrywać się przed drapieżnikami, a kręgowce mają szybszy metabolizm. Pierwszymi kręgowcami były ryby, które stopniowo zastępowały kości chrząstki prawdziwymi, a następnie ewoluowały w kierunku ssaków. Pojawienie się kręgosłupa przyczyniło się do różnicowania tkanki nerwowej, dzięki czemu układ nerwowy u kręgowców stał się bardziej rozwinięty, podobnie jak wszystkie narządy zmysłów. Ciało ludzkie różni się od ciała większości zwierząt tym, że ludzie są wyprostowani, dlatego ich kręgosłup jest nieco inaczej ułożony. U zwierząt jest bardziej elastyczny, u ludzi, wręcz przeciwnie, jest bardziej sztywny, aby umożliwić postawienie się w pozycji pionowej i noszenie ciężaru ciała, szczególnie w czasie ciąży. Również część ogona kręgosłupa u ludzi jest zanikowa i tworzy kość ogonową. Rozważ bardziej szczegółowo anatomię ludzkiego kręgosłupa..

W okresie prenatalnym u osoby powstaje 38 kręgów: 7 szyjnych, 13 piersiowych, 5 lędźwiowych i 12 lub 13 spada na kości krzyżowej i ogonowej.

Kiedy człowiek się rodzi, jego plecy są proste, kręgosłup nie ma zgięć. Ponadto, gdy dziecko zaczyna czołgać się i unosić głowę, powstaje zgięcie szyjki macicy do przodu. Następnie osoba zaczyna się czołgać - powstają zgięcia klatki piersiowej i lędźwiowe, aby do czasu, gdy dziecko wstanie, jego plecy i kręgosłup przybierają formę niezbędną do tego. W przyszłości pionowość prowadzi do zwiększonego ugięcia lędźwiowego. Wygięcia kręgosłupa pozwalają mu nie być tak sztywnym, rozkładając obciążenie pionowe bardziej ergonomicznie, jak sprężyna.

Anatomia kręgosłupa

Kość ogonowa

Składa się z połączonych kości, nie przenosi obciążenia osiowego, podobnie jak górne odcinki, ale służy jako miejsce mocowania więzadeł i mięśni, a także uczestniczy w redystrybucji masy ciała w pozycji siedzącej i wyprostu w stawie biodrowym. Podczas porodu możliwa jest niewielka ruchliwość w stawach kości ogonowej i leżącej powyżej kości krzyżowej. U zwierząt odcinek krzyżowy nie jest zespolony i przechodzi w ogon; u ludzi szczątkowy element rzadko występuje w postaci ogona.

Kość krzyżowa

Jest to zlepek kilku kręgów, które wraz z symetrycznymi kościami biodrowymi, kulszowymi i łonowymi tworzą pierścień miednicy. Kręgi krzyżowe rosną razem całkowicie dopiero w wieku 15 lat, więc u dzieci ten odcinek pozostaje ruchomy. Trójkąt kości krzyżowej kości krzyżowej nie jest monolityczny, ale ma otwory, przez które przechodzą naczynia i nerwy.

Lędźwiowy

Składa się z pięciu kręgów i jest najbardziej masywny, ponieważ właśnie tam spada największe obciążenie. Kręg lędźwiowy, którego anatomia różni się nieco od reszty, jest zauważalnie szerszy i krótszy, a więzadła i chrząstka między nimi są grubsze i mocniejsze. Procesy kolczaste nie są tak długie, jak procesy kręgów piersiowych i stoją prawie prostopadle do kręgosłupa, dzięki czemu dolna część pleców jest dość plastyczna, ponieważ podczas ruchu działa jako amortyzator. Naprężenia testowe mogą powodować przeciążenia. Podobnie jak szyja, ta sekcja jest najbardziej podatna na kontuzje..

Oddział klatki piersiowej

Ma 12 kręgów, najdłuższy. Obszar klatki piersiowej jest najmniej ruchomy, ponieważ procesy kolczaste odchodzą pod kątem, jakby opierały się o siebie. Żebra są przymocowane do okolicy klatki piersiowej, tworząc ramkę klatki piersiowej. Cechy strukturalne kręgów tego działu związane są głównie z obecnością żeber, każdy kręg piersiowy ma specjalne wycięcia w bocznych procesach ich mocowania.

Szyjny

Najwyższy i najbardziej mobilny, składa się z siedmiu kręgów. Dwa górne kręgi różnią się budową od reszty, służą jako łączniki kręgosłupa i czaszki i mają własne nazwy - Atlant i Epistrophy. Atlas nie ma ciała, ale składa się z dwóch łuków, więc wygląda jak szeroki pierścień. Czaszka jest do niej przymocowana z góry. Poniżej znajduje się Epistrofia, która ma specjalny kołek, na którym Atlas pasuje jak zawias drzwiowy. Dzięki temu osoba może obracać głowę w prawo i lewo. Kręgi szyjne są małe i lekko wydłużone w poprzek, ponieważ obciążenie na nich jest minimalne. Na poziomie szóstego kręgu szyjnego tętnica kręgowa wchodzi do kręgosłupa. Okazuje się na poziomie drugiego kręgu i trafia do mózgu. Tętnica ta jest gęsto spleciona włóknami nerwu współczulnego, który jest odpowiedzialny za ból. Kiedy występują problemy w okolicy szyjnej i nerw jest podrażniony (na przykład z powodu osteochondrozy), wówczas osoba odczuwa silny ból w tylnej części głowy, szum w uszach, zawroty głowy, nudności i błyski much w oczach. Szósty kręg jest również nazywany tętnicą szyjną, ponieważ w przypadku obrażeń można nacisnąć tętnicę szyjną przechodzącą w pobliżu do jej kolczastego procesu.

Struktura kręgowa

Rozważ ogólnie strukturę kości kręgosłupa. Kręgi są mieszanym rodzajem kości. Ciało składa się z gąbczastej tkanki kostnej, procesów zachodzących w mieszkaniu. Kości kręgowe zawierają niewielką ilość szpiku kostnego, który jest narządem hematopoezy. Istnieje kilka tak zwanych zarazków krwiotwórczych, które powodują powstawanie różnych rodzin komórek krwi: erytrocytów, granulocytów, limfocytów, monocytów i megakariocytów.

Zewnętrznie u ludzi widoczne są tylko kolczaste procesy kręgów, wystające z guzków wzdłuż grzbietu. Reszta kręgosłupa znajduje się pod warstwą mięśni i ścięgien, jak pod skorupą, dzięki czemu jest dobrze chroniona. Liczne procesy służą jako miejsca mocowania więzadeł i mięśni.

Krążki międzykręgowe są opatrunkami chrząstki między ciałami kręgowymi. Jeśli trudno jest złamać kość, łatwiej jest zranić dysk, co często się zdarza. Dysk składa się z rdzenia i włóknistego pierścienia, który jest warstwą wielu płyt składających się z włókien kolagenowych. Kolagen jest głównym białkiem budulcowym organizmu. Podobnie jak w przypadku każdej tkanki chrzęstnej, kapsułka otaczająca przestrzeń międzykręgową wytwarza płyn maziowy, przez który dysk jest odżywiany, a także smarowanie powierzchni stawowych. Gdy obciążenie dysku zostanie zwiększone, zostaje ono spłaszczone, nadmiar płynu opuszcza go, zmniejszając właściwości amortyzujące. Jeśli ciśnienie jest zbyt silne, włóknisty pierścień może pęknąć, a mniej gęsty rdzeń utworzy przepuklinę, która może uciskać nerwy lub naczynia krwionośne.

Dyski nie mają własnych linii dopływu krwi i otrzymują pokarm przez małe naczynia przechodzące przez pobliskie mięśnie, dlatego w celu utrzymania ich w zdrowym stanie należy rozwinąć elastyczność i napięcie mięśnia rdzenia kręgowego w połączeniu z okresami dekompresji. Zaawansowany przypadek zmian dystroficznych w chrząstce stawowej nazywa się osteochondroza. W przypadku tej choroby zmniejsza się długość kręgosłupa, zwiększa się zgięcia, a nerwy kręgosłupa rozciągające się między kręgami mogą być ściskane, co powoduje naruszenie funkcji pobliskich narządów i tkanek, a także ból w obszarze ucisku i wzdłuż ścieżki nerwu.

Pomiędzy procesami kręgów znajdują się stawy fasetowe. Wraz ze zwyrodnieniem stawu twarzowego cierpi także dysk międzykręgowy, w wyniku czego same kręgi.

Więzadła kręgowe

Aby kręgosłup zachował swoją sztywność i nie zginał się jak gałązka wierzby, grożąc złamaniem, jest wzmacniany przez wiele trwałych więzadeł. Więzadła kręgosłupa są bardzo liczne, ale ogólnie są one podzielone na długie, łączące wszystkie kręgi od góry do dołu, i krótkie, łączące poszczególne fragmenty i kości. Więzadła te zapewniają zachowanie struktury i sztywności kręgosłupa, a także zdolność do utrzymania prostej pozycji ciała, nie tylko z powodu wysiłku mięśni.

Długie więzadła obejmują przede wszystkim przednie podłużne. Jest największą i najtrwalszą w ciele. Więzadło biegnie wzdłuż przedniej części kręgów i włóknistych pierścieni i działa jako ogranicznik podczas zginania do tyłu. Jego szerokość wynosi 2,5 cm, a ciężar, który jest w stanie wytrzymać, osiąga pół tony! Więzadło to nie rozrywa się poprzecznie, ale może być rozwarstwione wzdłużnie pod dużym obciążeniem. Na dole jest szerszy i grubszy.

Więzadło podłużne tylne przechodzi od drugiego kręgu szyjnego do kości krzyżowej znajdującej się wewnątrz. Powyżej jest szerszy niż od dołu. Więzadło to jest również bardzo silne i ogranicza nachylenie do przodu. Możesz go złamać tylko wtedy, gdy rozciągniesz go więcej niż 4 razy.

Długie więzadła obejmują również supraspinatus, który biegnie wzdłuż kolczastych procesów od siódmego kręgu szyjnego do pierwszego kręgu krzyżowego; podobnie jak tylny, ogranicza nachylenie do przodu. Na górze wchodzi do więzadła szyjnego (szyjnego), które jest bardzo elastyczne. Więzadło to przechodzi od siódmego kręgu szyjnego do czaszki, jego główną funkcją jest podparcie głowy.

Krótkie więzadła obejmują międzyzębowe, zlokalizowane między kolczastymi procesami, są najbardziej trwałe w okolicy lędźwiowej, a najmniej w szyi.

Więzadła poprzeczne nie pozwalają złamaniom kręgosłupa po zgięciu w bok, w dolnej części pleców są najgrubsze, a w szyi rozwidlone lub całkowicie nieobecne.

A ostatnie to żółte więzadła. Są wśród nich najsilniejsze, odporne, elastyczne i naprawdę żółte, w przeciwieństwie do innych. Przechodzą za sobą i łączą ze sobą procesy łukowe kręgów, w których znajduje się rdzeń kręgowy. Podczas skracania kurczy się, nie tworząc fałd, dzięki czemu sąsiedni rdzeń kręgowy nie jest ranny.

Ponadto niektóre więzadła przyczepiają żebra do kręgów piersiowych, a kość krzyżowa jest połączona z miednicą.

Oprócz funkcji utrzymywania ładunku kręgosłup jest również podstawą układu mięśniowego, będącego częścią układu mięśniowo-szkieletowego. Ścięgna i mięśnie są przymocowane do kręgosłupa na całej długości. Część mięśni trzyma kręgosłup, druga - może wykonywać ruchy. Kręgosłup bierze również udział w oddychaniu, gdy przepona przylega do kręgów lędźwiowych, a mięśnie międzyżebrowe do piersiowego i szyjnego. Staw biodrowy jest przymocowany do kości krzyżowej i kości ogonowej za pomocą silnych ścięgien, niosąc masę ciała. Mięśnie stawów barkowych i ramion są przymocowane do kręgów szyjnych, piersiowych, a nawet górnych odcinków lędźwiowych. Tak więc dyskomfort w kończynach może być przenoszony na kręgosłup i odwrotnie, problemy w kręgosłupie mogą być wyrażone przez ból kończyn..

Interesujące fakty:

Kręgosłup dorosłego zdrowego człowieka może wytrzymać obciążenie pionowe 400 kg.

Rdzeń kręgowy

Ciała i procesy kręgów tworzą kanał kręgowy, penetrując kręgosłup.

Rdzeń kręgowy wraz z mózgiem tworzy centralny układ nerwowy; ewolucyjnie powstał wcześniej niż mózg. Zaczyna się na granicy z rdzeniem przedłużonym o długości około 45 cm i szerokości 1 cm, powstaje w 4. tygodniu rozwoju płodu. Warunkowo podzielony na segmenty. Dwie bruzdy kostne znajdują się za i przed formacją nerwową, które warunkowo dzielą mózg na prawą i lewą połówkę. Rdzeń kręgowy składa się z istoty białej i szarej. Szara istota, która jest bliżej osi, stanowi około 18% całkowitej masy rdzenia kręgowego - są to same komórki nerwowe i ich procesy, w których zachodzi przetwarzanie impulsów nerwowych. Istota biała to ścieżki, wstępujące i opadające włókna nerwowe.

Rdzeń kręgowy, podobnie jak mózg, jest oddzielony od otaczających tkanek trzema błonami: naczyniowymi, pajęczakami i ciałami stałymi. Przestrzeń między błonami naczyniowymi i pajęczakami jest wypełniona płynem mózgowo-rdzeniowym, który pełni funkcje odżywcze i ochronne.

Interesujące jest to, że długość kręgosłupa i rdzenia kręgowego jest taka sama w zarodku, ale ponadto po urodzeniu kręgosłup u osoby rośnie szybciej, w wyniku czego sam rdzeń kręgowy jest krótszy. Przestaje rosnąć w wieku pięciu lat. U osoby dorosłej kończy się na poziomie kręgów lędźwiowych.

Z rdzenia kręgowego odchodzą przednie i tylne korzenie, które, łącząc się, tworzą nerw rdzeniowy. Przedni korzeń przenosi włókna motoryczne, a tylny - wrażliwy. Nerwy rdzeniowe sparowane w prawo i w lewo przez otwory utworzone między dwoma sąsiadującymi kręgami, tworząc 31 par. Osiem szyjki macicy, dwanaście klatki piersiowej, pięć odcinka lędźwiowego, pięć kości krzyżowej i jeden kość krzyżowa.

Część rdzenia kręgowego, z której wychodzą sparowane zakończenia, nazywana jest segmentem, ale z powodu różnicy długości kręgosłupa i rdzenia kręgowego liczby segmentów kręgosłupa i rdzenia kręgowego nie pokrywają się. Tak więc sama przegroda lędźwiowa mózgu znajduje się w oddziale neurologicznym kręgosłupa, a odpowiadające nerwy opuszczają otwory w kręgu odcinka lędźwiowego. Okazuje się, że korzenie nerwowe rozciągają się wzdłuż dolnej części pleców i kości krzyżowej, tworząc tzw. "koński ogon".

Segmenty kręgosłupa kontrolują dobrze określone części ciała. Część informacji jest wysyłana do wyższych działów w celu przetworzenia, a część jest przetwarzana natychmiast. Zatem krótkie reakcje, które nie wpływają na wyższe podziały, są prostymi refleksami. Reakcje na wyższe wydziały są bardziej złożone.

Choroby kręgosłupa

Zdrowe plecy, a zwłaszcza kręgosłup, są podstawą satysfakcjonującego życia. Wiadomo, że wiek kręgosłupa zależy nie od lat, ale od jego elastyczności. Jednak współczesna ludzkość, ze względu na siedzący tryb życia, otrzymała wiele osiągnięć, zwanych także chorobami. Rozważ je w kolejności rosnącej dysfunkcji.

1. Rachiocampsis.
2. Osteochondroza. Pogorszenie odżywiania stawów i przesunięcie środka ciężkości od centralnej osi kręgosłupa prowadzi do zmian dystroficznych.
3. Przepuklina dysku. Jak wspomniano wcześniej, występuje przy siedzącym trybie życia, nadmiernym stresie lub kontuzji.
4. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. Układowa choroba stawów z dominującym uszkodzeniem stawów kręgosłupa. Wraz z rozwojem choroby cały kręgosłup stopniowo zaczyna pokrywać się wzrostami wapnia, które ostatecznie stają się twardą tkanką kostną. Osoba traci mobilność, pozostając w zgiętej pozycji. Częściej u mężczyzn.
5. Osteoporoza. Układowa choroba kości, w tym kręgosłupa.
6. Guzy.

Oprócz odżywiania i aktywności fizycznej, joga, pilates, taniec i pływanie będą przydatne dla pleców. Słaby wpływ na stan pleców grawitacji, noszonych w jednej ręce, długie pochylone postawy, które są utrzymywane podczas pracy, niewygodne pozycje związane z przedłużoną asymetrią, na przykład przechylaniem się na bok, a także chodzeniem na piętach.

Dla zdrowia kręgosłupa przestrzegaj prostych zasad:

• Ćwicz zarówno elastyczność, jak i trening mięśni..
• Unikaj przeciągów.
• Uważaj na swoją postawę.
• Spać na twardej powierzchni. Zbyt miękkie łóżko może powodować, że twoje ciało będzie długo znajdować się w pozycji z bardzo zakrzywionymi plecami. Wpłynie to nie tylko na jakość snu, ale może również powodować zmęczenie mięśni kręgosłupa..
• Noś ładunki symetrycznie, tj. Obiema rękami lub na plecach, ale nie przesadzaj. Podczas podnoszenia ładunku staraj się nie używać pleców, ale nóg. O wiele bezpieczniej jest podnieść coś z podłogi, kucając z prostym tyłem i prostując nogi, niż pochylając się.
• Noś dobre buty. Problemy z nogami i nogami są natychmiast odzwierciedlane na plecach, ponieważ kręgosłup jest zmuszony do kompensacji wszystkich zniekształceń w okolicy miednicy.
• Możesz wziąć masaż ze specjalistą.

Interesujące fakty:

Najsilniejszy kręgosłup na planecie znajduje się w gryzoniach - ugandyjska opancerzona ryjówka, żyjąca w Kongo. Jej grzbiet jest w stanie udźwignąć tysiąckrotnie swój własny ciężar! Jest bardziej masywny, ma aż siedem kręgów lędźwiowych i stanowi 4% masy ciała, a reszta gryzoni - od 0,5 do 1,6%.

Najdłuższy kręgosłup znajduje się w wężach. Z powodu braku kończyn dolnych i górnych trudno jest odróżnić jakiekolwiek działy, a liczba kręgów, w zależności od gatunku, może wynosić od 140 do 435 sztuk! Węże również nie mają mostka, dzięki czemu mogą połknąć dużą zdobycz, rozkładając żebra lub ściskając je w wąską szczelinę, spłaszczając je.

Pomimo długiej szyi żyrafa ma w sumie siedem kręgów. Są jednak dłuższe i mają strukturę przypominającą rowek, dzięki czemu szyja zwierzęcia jest bardzo elastyczna.

Najtwardszy grzbiet jest dla ptaków. Obszar szyjny ptaków ma od 11 do 25 kręgów, więc ich szyja jest bardzo elastyczna, ale ciało jest odwrotnie. Kręgi odcinka piersiowego i lędźwiowego są splatane razem i są lutowane poniżej kości krzyżowej, tworząc tzw. złożone sacrum. Część kręgów ogonowych jest również połączona z kością krzyżową. Ptak nie może zginać się ani zginać w klatce piersiowej lub dolnej części pleców, nie może zginać się w bok, ale pomaga utrzymać pożądaną pozycję podczas lotu.

7 Segmentowa struktura ciała

Segmentowa struktura ciała

We wczesnych stadiach rozwoju ciało zbudowane jest z wielu identycznych cząstek - segmentów lub metamerów. Według Clary ta segmentalna struktura jest ograniczona tylko przez środkowy liść zarodkowy (mezoderma) z rozwijającymi się narządami (szkielet, mięśnie, narządy moczowo-płciowe, naczynia krwionośne). Dopiero później bierze w tym udział zewnętrzna warstwa zarodkowa (ektoderma), z której rozwija się skóra i rdzeń kręgowy. W wewnętrznym liściu zarodkowym (endoderma) nie ma metamerów. Tak więc segmentowa struktura ciała występuje bez wpływu układu nerwowego (Sturm).

W późniejszym rozwoju każdy segment mezodermalny jest zaopatrywany w odpowiedni nerw rdzeniowy. Z powodu wyjścia tych nerwów w pewnych odległościach od siebie rdzeń kręgowy na zewnątrz zyskuje strukturę segmentową, a następnie mówią o segmentach rdzenia kręgowego.

Każdy nerw rdzeniowy jednocześnie unerwia obszar skóry odpowiedniego segmentu (dermatom). W rezultacie segmenty mezodermalne są rzutowane tylko na rdzeń kręgowy i skórę (Clara). Dermatomy to obszary skóry w postaci paska lub pasków zakrywających ciało od linii środkowej z tyłu do linii środkowej z przodu. Przejście na drugą stronę obserwuje się tylko w krzyżowym zapaleniu skóry. Ta symetria ciała wynika również z embriologii (ryc. 3).

Połączenie segmentu - nerwu rdzeniowego - z dermatomem jest ustalane wcześnie i pozostaje niezmienione (Clara). Dalszy rozwój zawsze prowadzi do przemieszczania się poszczególnych części. Mięśnie szkieletowe rozwijają się z wielu miotomów (początkowych segmentów mięśniowych), w wyniku czego początkowa struktura metameryczna znika. Odpowiednie segmentowe nerwy rdzeniowe oddzielają się, tworząc nerwy obwodowe z różnych segmentowych korzeni. Grupy mięśni unerwione przez segment różnią się od mięśni unerwionych przez określony nerw obwodowy (Clara). Podobne różnice występują między unerwianiem dermatomów wrażliwych na segmenty i obwodowo. Wegetatywne unerwienie rozwija się podobnie. Początkowo każdy zwoju pnia granicznego odpowiada każdemu segmentowi kręgosłupa. Ta początkowa segmentacja jest wygładzana w wyniku: a) połączenia zwojów, zwłaszcza odcinków czaszki i ogona; b) połączenie włókien współczulnych pochodzących z rdzenia kręgowego, nie tylko z odpowiednim zwojem, ale często z wieloma zwojami pnia granicznego; c) ograniczenia miejsca powstawania nerwu współczulnego przez określony zarys rdzenia kręgowego (od C8 do L2 - L3). To wyjaśnia niedopasowanie współczulnych i wrażliwych dermatomów..

Nerwy przywspółczulne, które unerwiają skórę, są bardziej spójne z nerwami rdzeniowymi. Włókniste i hamujące pocenie się włókna zapewniają odpowiedni dermatom, a stymulowanie pocenia się włókien - kilka dermatomów. Zasługą Głowy jest jego wskazanie, że narządy wewnętrzne są związane z niektórymi segmentami kręgosłupa. Jego obserwacje są takie, że w przypadku choroby niektórych narządów w niektórych obszarach skóry pojawia się przeczulica i że każdy narząd wewnętrzny odpowiada

Tabela 2. Strefa unerwienia odcinków kręgosłupa

CIAŁO LUDZKIE: ANATOMIA I ROZWÓJ

CIAŁO LUDZKIE: ANATOMIA I ROZWÓJ

Petrenko V.M.

LLC „OLME”, St. Petersburg, Rosja, (194021, St. Petersburg,

Obecnie ogólna anatomia człowieka jest słabo rozwinięta i źle przedstawiona w podręcznikach anatomii człowieka, co utrudnia studiowanie tego tematu, który jest ważny dla medycyny. Jest to jeden z powodów spadku zainteresowania badaniami..

Słowa kluczowe: człowiek, ciało, urządzenie, segment.

CIAŁO LUDZKIE: ANATOMIA I ROZWÓJ

Petrenko V.M.

OLME, St.-Petersburg, Rosja,

(194021, St.-Petersburg, Karbisheva street, 6-2-65) Ten adres e-mail jest chroniony przed robotami spamującymi. Aby go zobaczyć, musisz mieć włączony javascript.

Obecnie ogólna anatomia człowieka słabo i słabo prezentuje się w pomocy dydaktycznej na temat anatomii człowieka, co utrudnia naukę tego ważnego przedmiotu medycznego. Jest to również jedna z przyczyn zmniejszenia zainteresowania badaniami.

Słowa kluczowe: człowiek, ciało, konstrukcja, segment.

Wprowadzenie.

Anatomia człowieka i jej rozwój są szczegółowo opisane w literaturze - podręczniki, podręczniki, atlasy, monografie... Jednak dyskusja na temat ogólnej struktury ludzkiego ciała w ostatnich dziesięcioleciach stała się coraz bardziej zwięzła, uporządkowana, kanonizowana i coraz mniej anatomiczna. W podręcznikach anatomii człowieka można się wiele dowiedzieć o strukturze tkanek i komórek, ale nie o tym, jak składają się one na narządy i ciało osoby jako całości. Bez planu swojej ogólnej struktury i instrukcji dotyczących jego zasad czytelnik tonie w strumieniu małych części, nie wiedząc, jak je połączyć i przymocować do nieznanego szkieletu. Innymi słowy, formalne podejście do anatomii opisowej nadal dominuje, jak opisał V.P. Vorobyov (1932), jego analityczna metoda badań oraz „syntetyczna” morfologia nakreślona przez J. Cuviera i zalecana do opracowania przez I.I. Shmalgauzena (1938) ), jako bezpośrednie zadanie dla badaczy anatomii, nie został odpowiednio rozwinięty. Ale przez długi czas pisali, że współczesna anatomia „myśli”, ma na celu zrozumienie, uświadomienie sobie już znanych faktów, zrozumienie cech strukturalnych ludzkiego ciała w oparciu o anatomię porównawczą, fizjologię i inne nauki (Lebedkin S.I., Gerke P.Ya., 1963 ).

Proponuję ten post jako prolog ogólnej anatomii człowieka.

Anatomia przeszła przez początkowy etap swojego rozwoju (gromadzenie faktów) jako nauka opisowa: podział ciała na części według zewnętrznych, formalnych atrybutów (analiza pierwotna). Potem stało się jasne znaczenie (funkcja) tych części dla życia całego ciała (synteza pierwotna) i wreszcie, w jaki sposób stało się to możliwe - pochodzenie części, rozwój ciała poprzez podzielenie jego ciała na części. Drzewo ma pień, z którego korzenie schodzą na ziemię (przynoszą wodę) i gałęzie z liśćmi do słońca (pochłaniają energię światła). Osoba ma tułów, z którego rozciągają się kończyny, aby poruszać jego ciałem, chwytać żywność i narzędzia, a także głowę, która je, myśli i kieruje. Robaki (niższe zwierzęta bezkręgowe) nie mają głowy i kończyn. W wyższych (pierścieniowych) robakach ciało jest podzielone na łańcuch segmentów o tej samej lub bardzo podobnej strukturze, zewnętrznych i wewnętrznych (narządy wewnętrzne). Później u bardziej rozwiniętych zwierząt pojawiają się kończyny, z komplikacją ich struktury dochodzi do łączenia sąsiednich segmentów ciała - rozszerzając w ten sposób podparcie kończyn i zwiększając ochronę wnętrzności. Na początku indywidualnego rozwoju człowieka ciało jego wczesnego zarodka jest również podzielone na segmenty (somity), które układają się wzdłuż cięciwy. Rozwoju kończyn w zarodku towarzyszy stopniowa utrata segmentowej struktury jego ciała. Ale dlaczego i jak to się dzieje ?

1. Urządzenie ciała u ludzi i wyższych zwierząt

Ciało ludzkie i wyższe zwierzęta składają się z komórek. Tworzą tkankę 4 gatunków, z których zbudowane są narządy. Układy narządów są połączone w jeden organizm. Komórka jest najmniejszą cząstką, zdolną do samoreprodukcji, a ostatecznie całego organizmu. Tkanki to układy mniej lub bardziej jednorodnych komórek o podobnej strukturze. Organ jest odrębną częścią ciała jednostki, autonomiczną, samorządną, składającą się z dwóch do trzech lub więcej różnych tkanek. Plazmolemma ogranicza komórkę od środowiska, ciała - jego powłoki (skóry, błon śluzowych itp.). W przypadku narządów rolę powłoki pełnią surowicze błony, kapsułki, powięź itp. Tkanki i układy narządów nie mają własnych powłok granicznych. Zgodnie z tą formalną cechą hierarchiczną strukturę pionową organizmu wyższych zwierząt można uprościć: komórka → narząd → jednostka. Narząd nie jest zdolny do samoreprodukcji poprzez rozmnażanie, a komórka (tym bardziej) nie jest indywidualna. Ale wszystkie trzy poziomy organizacji osoby mają swój własny system obiegu..

Układ krążenia obejmuje naczynia krwionośne i limfatyczne, kanały tkanek i komórek. Mikronaczynia i kanały tkankowe „łączą” narządy krwiotwórcze i gruczoły wydzielania wewnętrznego z układem sercowo-naczyniowym - specjalne nasadki / dysze łóżka naczyniowego, korygujące jego funkcje i funkcje życiowe organizmu jako całości w zmieniającym się środowisku. Kanały obiegu zawierają niezbędne produkty wszystkich komórek, tkanek i narządów - nosicieli pewnych informacji o zmieniającym się stanie ich producentów i często regulatorów funkcji życiowych, a nie tylko źródła odżywiania i oddychania czy toksyn.

System krążenia zapewnia humoralne wzajemne połączenie narządów przez naczynia, które wnikają w ich grubość i dalej do kanałów tkankowych - kanałów krążących bez własnych ścian komórkowych (wyściółka śródbłonka). Są one zredukowane do rozpadlin międzykomórkowych, podobnie jak międzykomórkowa substancja tkanki łącznej. Duże naczynia pozajelitowe to narządy - aorta i jej gałęzie, żyły główne i żyły wrotne oraz przewody limfatyczne z dopływami. Naczynia wewnątrzorganiczne, podobnie jak tkanki, nie są niezależne, uczestniczą w budowie narządów i są homologiczne z błonami narządów jako kompleksy różnych tkanek. Kanały lub luki tkankowe (poziom tkanki) są strukturalnie całkowicie oddzielne. Organizują śródmiąższowe przepływy metabolitów, w tym między krwią a tkankami przynosowymi. Niektóre specjalne kanały krążenia między układami narządów nie są opisane..

Wniosek Ciało ludzi i wyższych zwierząt składa się z narządów i naczyń krwionośnych. Są autonomiczne, mniej lub bardziej złożone w strukturze kompleksów komórek i tkanek różnego rodzaju. Tkanki są łączone przez luźną tkankę łączną, kanały śródmiąższowe, które rozciągają się do naczyń przez szczeliny międzykomórkowe i ścieżki międzykomórkowe śródbłonka. Podobne kompleksy tkanek, w tym naczynia, również wykonują połączenia międzyrządowe. Każdy narząd ma swoje, mniej lub bardziej izolowane łóżko naczyniowe z pewnymi sposobami napływu i odpływu krwi. Tkanki jako układy komórek i układów narządów nie są autonomiczne, w tym wiązania krążenia, i są formacjami przejściowymi w hierarchii organizacji strukturalnej jednostki, na której trzy główne poziomy to: komórka - organ - organizm (ryc. 1).

Figa. 1. Schemat ideowy ogólnej budowy ciała u ludzi i zwierząt wyższych: Cl - komórki, Or - narządy, i - osobniki; MSC - rozszczepy międzykomórkowe (we wszystkich ich przejawach, aż do kanałów tkankowych), c - naczynia, CCC - układ sercowo-naczyniowy.

II. Quasi-segmentowane urządzenie ludzkiego ciała

Jednym z przejawów quasi-segmentowej struktury osoby jest tak zwana segmentacja skóry (na przykład strefa Zakharyina-Geda). Taka organizacja topologiczna polega na embriogenezie, gdy każda z nich, w tym. dermatom, otrzymuje gałąź z najbliższego segmentu rurki nerwowej. Jednak w trakcie dalszego rozwoju kontury wielu dermatomów są zniekształcone, głównie w wyniku obrotu tworzących się kończyn górnych i dolnych, a także z powodu pionowej pozycji osoby. Każdy obszar ludzkiej skóry ma kilka źródeł unerwienia (centrum nerwowe → nerw → dermatom), główny i dodatkowy, a sąsiednie dermatomy mogą i mają wspólne (krzyżowe) unerwienie. Powodem jest nierównomierny wzrost ludzkiego ciała i jego części. Morfogenezę splotów nerwowych można wyjaśnić w ten sam sposób. Układ limfatyczny jest ułożony w ten sam sposób: jest podzielony na segmenty topograficzne i anatomiczne, łącząc się na obrzeżach, w tym - główne (ogólne, paraartialne - satelitarne łóżko limfatyczne) i dodatkowe (wstawienie, około-a zwłaszcza abartialne - nieprawidłowe naczynia limfatyczne).

Metamer jest podobną, ale węższą koncepcją niż segment (łac. - segment). Metameryzm to polimerowa wersja liniowej organizacji segmentowej. W tym sensie metameryzm naczynia limfatycznego (odcinki przedziałowe) jest tak samo odpowiedni, jak w przypadku kręgosłupa. Dlatego używam tylko terminu „segment”, aby uniknąć pomyłek i przeciążenia tekstu.

Powtarzalność narządów, prowadząca do metameryzmu, jest dość porównywalna ze strukturą radiacyjną jamy jelitowej z 2 płaszczyznami symetrii. Robaki jako pierwsze w ewolucji nabyły metameryzm (tasiemiec → polichaetes). W strunach (gałąź oligochaetes) jest tracona w różnym stopniu, a nawet w embriogenezie nie jest w pełni reprodukowana. Pierwsze naczynia powstają w ścianach woreczka żółtkowego w drugim tygodniu rozwoju człowieka i zbiegają się promieniowo z ciałem zarodka, gdzie za tydzień pojawia się nowe centrum ich powstawania. W ciele naczynia poruszają się również promieniowo, szczególnie żyły zbiegają się w sercu. Jednak powstające ciało zarodka natychmiast ulega wzdłużnemu przedłużeniu wzdłuż cięciwy z wydłużeniem aorty grzbietowej i żył głównych. W rezultacie następuje liniowe rozmieszczenie układu krążenia: promieniowe statki regionalne odchodzą szeregowo od wzdłużnych naczyń centralnych. Ciało zarodków 3-6 tygodni jest podzielone na łańcuch metamerów. Do końca życia tylko klatka piersiowa z mięśniami międzyżebrowymi, naczyniami krwionośnymi i nerwami zachowuje taką strukturę na całe życie; odpowiadają im segmenty klatki piersiowej rdzenia kręgowego. To część suma. A co z pozostałymi częściami całego ciała ?

Ciało ludzkie (i wyższe zwierzęta) można podzielić na ostateczne segmenty cielesne (BCS) - grupy narządów dostarczane przez jedną gałąź aorty, której zwykle towarzyszą nerwy, żyły i ścieżki limfatyczne. Aorta staje się organizatorem ludzkiej segmentalnej morfogenezy w zarodkach drugiego miesiąca (ryc. 2), ponieważ to: 1) poprzez swoje gałęzie jest połączony ze wszystkimi narządami, zapewniając ich odżywianie; 2) jest odporny na presję otoczenia, zyskuje przypadkową skorupę, coraz grubszą i gęstszą. Przy wyższym ciśnieniu krwi tętnice dominują w interakcjach z innymi naczyniami, określając segmentalną organizację łóżka naczyniowego: 1) żyły pierwotne ze ścianami śródbłonka zawsze towarzyszą tętnicy; 2) niektóre z nich są wyłączone z krwiobiegu w postaci pierwotnego kanału limfatycznego. Zgodnie z gradientem ciśnienia krwi jego korzenie są oddzielane od krwioobiegu. Przepływ limfy staje się podobny do wahadła, powodując morfogenezę zastawki, wewnętrzną polsegmentację ścieżek odpływu limfy z narządów. Wiązki nerwowo-naczyniowe DCS są zmienne zarówno w narządach, jak i obszarach ciała ludzkiego, którym służą (ryc. 3).

Aorta jest już zaangażowana w pierwotną, spadochronową segmentację zarodka, którą przechodzi tylko część grzbietowa jego ciała z utworzeniem somitów. Rosną do nich grzbietowe segmentowe gałęzie aorty i cewy nerwowej. Boczne gałęzie aorty (do mezonefrosa) są prawie segmentowe. Brzuszne tętnice segmentowe nie pasują do nazwy. Żyły brzuszne (płuczkowe, pępowinowe) są raczej promieniowe. Ciało zarodka, rurka nerwowa, aorta grzbietowa i jelito pierwotne wydłużają się, a torebka żółtkowa zmniejsza się wraz ze zwężeniem przewodu witelinowego. Jelito środkowe „wciśnięte” pomiędzy szybko rosnącą wątrobę (czaszką) i allantois (ogonowe), w procesie jeszcze szybszego wydłużenia tworzy pętlę, która rozciąga się do jamy pępowinowej (pępowinowa pętla jelitowa). W tym przypadku długość projekcji (na narządach osiowych) jelita środkowego pozostaje niewielka. Z wielu tętnic brzusznych w tym obszarze zachowane są tylko trzy (do wątroby, pętli jelitowej pępowiny i tylnych jelit), największa z nich staje się w środku - górna krezka krezkowa. Grupa narządów dostarczanych przez jej gałęzie (głównie jelito cienkie i prawa 1/2 jelita grubego) ulega najbardziej złożonym zmianom morfogenetycznym - od wieloetapowego obrotu wokół tętnicy do rozległych wtórnych zrostów otrzewnowych z powodu intensywnego wzrostu długości jelita środkowego na ograniczonej przestrzeni. Można również opisać morfogenezę celiakii i dolnej krezki BAC wokół tętnic. Żylni kolektory tych BAC wchodzą do dolnej żyły głównej dolnej paraaortalnej nie bezpośrednio, ale przez wątrobę, pod wpływem której łączą się przede wszystkim w jednym pniu - żyle wrotnej wątroby. W związku ze zmniejszeniem żeber lędźwiowych ich segmentowe mięśnie rosną razem w jednej warstwie sparowanego kwadratowego mięśnia dolnej części pleców, chociaż tętnice lędźwiowe i żyły zachowują segmentację. W związku ze zmniejszeniem mesonephros ich tętnice segmentowe są zmniejszone. Niewiele z nich utrzymuje się i tworzy sparowane tętnice nerkowe i narządy płciowe. Zatem typowa segmentacja jest początkowo charakterystyczna tylko dla somitów i związanych z nimi naczyń. Nieregularny wzrost narządów tymczasowych i ostatecznych, któremu często towarzyszą ich mniej lub bardziej znaczące przemieszczenia i deformacje, zrosty i fuzje, redukcja itp., Prowadzi do jeszcze większych naruszeń niezbyt harmonijnego schematu pierwotnej segmentalnej struktury łóżka naczyniowego i ciała zarodka jako całości..

Wniosek Ciało ludzkie ma quasi-segmentowe urządzenie: 1) jest podzielone na DCS, którego „osiowy szkielet” tworzy wiązki nerwowo-naczyniowe - gałęzie aorty i towarzyszące jej żyły, naczynia limfatyczne i nerwy; 2) DCS są stopione w różnym stopniu, szczególnie na peryferiach. Segmentowa morfogeneza ludzkiego ciała zaczyna się od somitów zarodka. Metameryzm jest później tracony do tego stopnia. Jednocześnie segmentacja ciała utrzymuje się, a nawet rośnie, chociaż się zmienia. Niekompletna pierwotna, wzdłużno-osiowa segmentacja ludzkiego zarodka (somach spadochronowych) przekształca się w wtórną, quasi-segmentację wzdłużną i promieniową, dzieląc swoje ciało na kompleksy okołotworowe ostatecznych narządów w procesie coraz bardziej nierównomiernego wzrostu somitów i innych narządów, zmieniając rozmiar ciała przy odpowiednich zmianach w naczyniach krwionośnych i nerwach.

Figa. 2. Schemat segmentacji ludzkiego ciała: Co - serce; Ao - aorta z gałęziami; V, L - główne (puste) żyły i przewody limfatyczne z dopływami; MSB - mikrokrążenie; S, J - segmenty ciała (narządy i związane z nimi naczynia

segmenty obwodowe układu limfatycznego i całego układu sercowo-naczyniowego) i ich fuzja / fuzja na obrzeżach.

Figa. 3. Schemat quasi-segmentowej struktury ludzkiego ciała: S - segmenty cielesne stopione u podstawy (ich fuzja występuje na obrzeżach i nierównomiernie); NVB jest głównym, wzdłużnie osiowym wiązkiem nerwowo-naczyniowym ciała, jego gałęzie są wysyłane do segmentów cielesnych, gdzie są połączone na różne sposoby, ale odpowiednio do wariantów fuzji segmentów.

III. Mechanika Organogenezy

Uważam, że różnicowanie wzrostu, prowadzące do rozdzielenia ciała na części, można nazwać segmentacją. Jego mechanizm polega nie tylko na nierównomierności tempa i kierunku w ogóle, ale także na całym ciele - przerywany, wieloogniskowy wzrost: ośrodki aktywne (intensywny wzrost) naprzemiennie ze strefami pośrednimi („powolny” wzrost), które są zwężone. Proliferujące nabłonkowe pąki narządów stanowią głównych organizatorów morfogenezy. Mesenchyma koncentruje się na nich i jest rozmieszczona między zakładkami narządów, uciekając w postaci nabłonkowych kompleksów mezenchymalnych. Mesenchyma, jej pochodne tworzą wtórne organizatory morfogenezy (jądra nerek kończyn, zarodki zrębowe węzłów chłonnych itp.). Modyfikują wzrost pierwotnych organizatorów (grzbiety ektodermalne w nerkach kończyn lub ściany śródbłonka naczyń limfatycznych, matryca do układania węzłów chłonnych). Główne rodzaje wzrostu nabłonka: 1) warstwa, która może się złożyć w rurkę (liście zarodkowe i nerwowanie, nabłonek powłokowy); 2) wzrost drzewa - rurki nabłonka gruczołowego i gałęzi śródbłonka naczyniowego wiele razy, gałęzie wnikają do otaczającej tkanki z podziałem na części (nowe narządy, ich płaty, zraziki itp.). Tak więc segmentacja jelita pierwotnego przez cały okres inicjuje miejscowy przerost rurki endodermalnej. Małe gałęzie tych uchyłków wyrastają wokół mezenchymu w różnych kierunkach, omijając przeszkody w ich rozwoju, w tym „Powolna” tubka nabłonka powłokowego, w tym. ciało zarodka i jego trzewne drogi. Naczynia krwionośne rosną w podobny sposób, tworząc gęste sieci wokół nabłonkowych pierwotnych narządów. Badałem znaczenie względnej objętości dla zarodkowej organogenezy jako odzwierciedlenie intensywności / tempa wzrostu sąsiednich narządów (

gradient ciśnienia) i cechy gatunkowe interakcji międzyrządowych. Przykład: wątroba, jako główny organizator zarodkowej organogenezy w jamie brzusznej, ma najbardziej znaczące względne rozmiary. Schemat mechaniki organogenezy w jamie brzusznej można przedstawić w postaci równania: wątroba ↔ inne narządy. Wątroba w dużej mierze determinuje tworzenie i rotację pępowinowej pętli jelitowej, w interakcji z tą ostatnią - indywidualnymi i gatunkowymi cechami wtórnych zrostów otrzewnowych. To, podobnie jak interakcje wątroby z pierwotnymi i wtórnymi nerkami, nadnerczami, jest ważne dla morfogenezy żyły dolnej (tylnej) żyły głównej, worka limfatycznego (zaotrzewnowego) i tułowia (jelitowego i lędźwiowego), a zatem początkowej części przewodu piersiowego, w tym. poprzez określenie całkowitej liczby i umiejscowienia trzewnych i lędźwiowych węzłów chłonnych. Wątroba u ssaków łożyskowych jako centrum hematopoezy jest największym organem ich zarodków, worek żółtkowy jest zwykle mały i zmniejsza się wcześnie. U ptaków i gadów woreczek żółtkowy ulega znacznemu zmniejszeniu, co opóźnia skierowanie fizjologicznej przepukliny pępowinowej do jamy brzusznej. Można to przypisać brakowi wtórnej fuzji otrzewnowej u ptaków i gadów.

IV. Ogólna konstytucja człowieka i jego rodzaje

4.1 Aspekt naczyniowo-naczyniowy problemu

Naczynia z krwią w jamie morfologicznie (układ sercowo-naczyniowy) i fizjologicznie (krążenie krwi) odgrywają kluczową rolę w życiu człowieka. Jego ciało ma quasi-segmentową strukturę: gałęzie aorty i towarzyszące jej żyły, naczynia limfatyczne i nerwy tworzą „osiowy szkielet” BAC - narządy są zgrupowane wokół nich. Tkanka łączna odgrywa ważną rolę w integracji segmentów cielesnych i ich składników..

Sugeruję wykorzystanie tych pomysłów w opracowaniu nowoczesnej koncepcji ogólnej konstytucji osoby i jej rodzajów jako naczyniowego aspektu problemu. Mówiąc relatywnie, „połącz” koncepcje M. V. Czernoruckiego o typach ogólnej konstytucji (asteniczna, normosteniczna, hipersteniczna) i A. M. Geselevich o somatotypach (dolicho-, mezo- i brachymorficzne - typowa anatomia) z koncepcją „histologiczną” A. A. Bogomolec poprzez koncepcję M.F. Mamchenko na konstytucyjnych profilach osobowości. Rzeczywiście, integrująca funkcja układu sercowo-naczyniowego jest powszechnie rozpoznawalna, a krew krążąca w naczyniach między wszystkimi narządami łączy metabolizm ich tkanek poprzez kanały tkankowe i szczeliny międzykomórkowe - szeroko rozumiany układ krążenia. Zmiany funkcjonalne w ciele początkowo objawiają się zmianami biochemicznymi, w tym osocze krwi i komórki, morfologicznie - na poziomie submikroskopowym. Powtarzane powtarzanie lub ciągły kurs mogą prowadzić do zmian strukturalnych na wyższych poziomach organizacji (wzrost i rozwój, histo i organogeneza). Indywidualne reakcje organizmu są określone przez cechy strukturalne jego białek, których informacje o pierwotnej strukturze są zapisane w genomie. Stąd pochodzą molekularne podstawy formowania się ludzkich konstytucji. Kilka informacji o tym procesie znajduje się we krwi, gdzie produkty funkcji życiowych narządów wchodzą do krążenia między nimi, organizowanego przez układ sercowo-naczyniowy z udziałem otaczających narządów, w tym gruczoły wydzielania wewnętrznego, układ nerwowy i narządy limfoidalne (immunologiczne). Od dawna wiadomo, że istnieją korelacje między typową anatomią układu sercowo-naczyniowego, w tym limfatyczne i ludzkie somatotypy, choć nadal istnieje szeroka dziedzina badań naukowych.

Wniosek Poglądy na temat ludzkiej konstytucji pozostają dziś bardzo kontrowersyjne. Układ sercowo-naczyniowy i krew zajmują pozycję drugorzędną lub nie są brane pod uwagę w znanych konstrukcjach. Tymczasem to naczynia krwionośne (jako część układu krążenia) jednoczą wszystkie narządy wszystkich układów jako lokalne ośrodki metabolizmu, co zapewnia koordynację ich funkcjonowania, w tym wzrost i rozwój. zajmują centralne miejsce w dowolnym schemacie ogólnej struktury osoby. Gruczoły wydzielania wewnętrznego i układ nerwowy korygują jedynie odległe humoralne połączenia narządów, a zatem aktywność życiowa organizmu jako całości jest adekwatna do stanu organizmu w procesie jego interakcji ze środowiskiem (siedliskiem). Naczynia wykonują zarówno poziome, jak i pionowe połączenia między narządami w hierarchii indywidualnej organizacji: od układu nerwowego i gruczołów wydzielania wewnętrznego (główne ośrodki regulacji) do wszystkich narządów, w tym samych centrów, od narządów do tkanek i komórek (przez kanały tkankowe i luki międzykomórkowe) a następnie w przeciwnym kierunku (sprzężenie zwrotne). Tak więc naczynia krwionośne i kanały tkankowe z płynem tkankowym (układ krążenia) tworzą oś środkową, grzbiet ogólnej budowy osoby, łącząc jej budowę funkcjonalną z morfologiczną: typ metaboliczny ↔ somatotyp. Dlatego z mojego punktu widzenia powinien to być czynnik naczyniowy (krążenie)

4.1.1 Mechanika segmentacji ciała w zarodku ludzkim

W wciąż niesegmentowanym osiowym mezodermie ludzkiego zarodka określa się kondensację ciemnych komórek mezodermy (MK). Są one oddzielane stopniowo zagęszczającymi się warstwami jasnych komórek: naczynia między segmentami wraz z kruchym mezenchymem wnikają w grubość grzbietowej nici mezodermy, między nowo powstającymi somitami. Powstają od końca 3 tygodnia do początku 6 tygodnia. W tych okresach ciało jest skręcone wokół osi podłużnej zarodka w procesie intensywnego wydłużania ogona zarodka unoszącego się wokół zwężającego się zarodka. W 6 tygodniu zauważalne jest gromadzenie się glikozaminoglikanów w pierwotnych kręgach. Chrząstka szkieletowa tułowia jest wyraźnie wyrażona w 7 tygodniu, kiedy ustaje skręt zarodka.

Zasugerowałem, że tworzenie somitów wiąże się ze skręcaniem „miękkiego” ciała zarodka podczas jego wydłużania ogonowego. Jednocześnie kruchy mezenchym bardzo łatwo ulega deformacji przy zwiększonym krążeniu płynu międzykomórkowego, co powinno stymulować wzrost protokapilar. Skręceniu ciała zarodka towarzyszy deformacja podłużnych sznurków mezodermy grzbietowej. Wzdłuż jego długości powstają zwężające się obszary, w których określa się występy kruchego mezenchymu z mikronaczyniami krwi. Kliny te: 1) „odcinają” somitów od sznurów grzbietowej mezodermy; 2) przymocuj sznur w tym miejscu, co prowadzi do propagacji ogonowej fali skrętnej i segmentacji mezodermy grzbietowej. Taką (krokową, krokową) jego interakcję z naczyniami krwionośnymi, gdy te ostatnie są wprowadzane do rdzenia mezodermalnego, „przecinając” somitów, można porównać z przekładnią i biorąc pod uwagę skręcanie - z helikalną transmisją ruchu, tj. segmentacja mezodermy. Rozmiar „kroku” (→ somite) jest oczywiście określony przez MK: typ (metoda ich grupowania) i ograniczenia (

objętość somite) wzrost MK jest adekwatny do właściwości ich białek, których informacje o pierwotnej strukturze są zapisywane w genomie MK i okresowo w procesie różnicowania MK są odczytywane. Septa naczyniowo-mezenchymalna rośnie między zgrubieniem MK, tj. do „słabych” miejsc różnicującego pasma mezodermalnego - malejące powinowactwo podłużne MK. W tych samych obszarach „przechwytywanie” zarodka ustala się na podstawie jego skrętu - determinacja genetyczna i epigenetyczna regulacja somitogenezy ?

4.2 Neuronowy aspekt problemu

Jest powszechnie rozpoznawany: układ nerwowy i sercowo-naczyniowy, integrujące się z ludzkim ciałem, są funkcjonalnie sprzężone. Wcześniej były one łączone w jeden aparat - ścieżki obwodowe, przewodzące płyny (naczynia) i podrażnienia (nerwy). Przewodzenie impulsów nerwowych można przedstawić jako szczególny rodzaj krążenia płynów wewnętrznych (neuroprzekaźników) między autonomicznymi przedziałami ciała i przerywanymi (w synapsach). Coś podobnego można zaobserwować w naczyniach limfatycznych i wielu żyłach z wieloma zastawkami, których zastawki tymczasowo dzielą jamę naczyniową na autonomiczne przedziały.

Układ nerwowy jest głównym regulatorem wszelkiego ruchu, w tym wzrost i rozwój, życie ludzkie i układ sercowo-naczyniowy są głównym (bezpośrednim) organizatorem ruchomej biomasy jednostki. Upraszczając, układ nerwowy można wyobrazić jako mózg z nerwami rozciągającymi się od niego do wszystkich narządów. W układzie sercowo-naczyniowym odpowiadają one aorcie i jej gałęziom. Układ nerwowy działa z uwzględnieniem zmian środowiskowych - środowiska zewnętrznego i wewnętrznego organizmu. Układ sercowo-naczyniowy ma kontakt tylko z otoczeniem wewnętrznym. Zmiany środowiskowe wpływają pośrednio na stan układu sercowo-naczyniowego, poprzez narządy ukrwienia i układ nerwowy. Uważam, że gruczoły wydzielania wewnętrznego są morfologicznie i funkcjonalnie ściśle związane z układem krążenia, jak wykorzystywać naczynia i kanały tkankowe jako kanały wydalnicze. Gruczoły wydzielania wewnętrznego są rodzajem dysz na łożysku naczyniowym, realizując bardziej złożoną (hormonalną) formę regulacji humoralnej. Układ nerwowy reguluje aktywność narządów na dwa sposoby: ich unerwienie jest bezpośrednią regulacją nerwową, w tym wszystkie ruchy naczyń krwionośnych i gruczołów wydzielania wewnętrznego, a przez te ostatnie (połączenie neurohumoralne) - pośrednia regulacja nerwowa.

W ewolucji układ nerwowy powstał jako przedrostek układu krążenia zwierząt niższych (wrażliwe komórki w ektodermie). Humoralne połączenie receptorów i efektorów stopniowo stawało się bardziej skomplikowane, uzupełniane hormonami przez krew i wreszcie szlaki nerwowe, które dana osoba ma (i wyrasta z rurki nerwowej zarodka) do narządów wzdłuż i wokół tętnic. Od momentu leżenia w postaci pogrubienia rurki nerwowej na początku 4. tygodnia embriogenezy mózg jest stopniowo odłączany od otaczających narządów: 1) biomechanicznie - włóknisto-chrzęstny i, począwszy od płodu, torebka kostna czaszki i kręgosłupa (bariera somatyczna); 2) biochemicznie i immunologicznie - bariera krew-mózg. Rodzaj wskazówek dla wszystkich i z daleka, chociaż uruchamia swoje długie „macki” we wszystkich ludzkich narządach - przedrostek automatycznego systemu kontroli z informacją zwrotną? Przeciwnie, aorta i jej gałęzie znajdują się „w gąszczu rzeczy” od momentu leżenia śródbłonka (mniej więcej w tym samym czasie, co układ mózgu) - w jamach ciała, otoczonych narządami krwiopochodnymi, z którymi kontaktuje się bezpośrednio, mechanicznie (poprzez połączenie tkanka i bez niej), hydraulicznie (przepływ krwi) i biochemicznie (krew). Morfo- i histogeneza aorty i jej gałęzi zachodzi na podstawie interakcji międzyrządowych (i śródmiąższowych) wszystkich typów. W organogenezie układu nerwowego zminimalizowane są mechaniczne kontakty między organami. Naczynia z krwią jednoczą wszystkie narządy zarówno jako lokalne ośrodki metabolizmu, jak i agregaty biomechaniczne, zapewniają nie tylko koordynację ich funkcjonowania, ale także określone umiejscowienie w jednym organizmie, kierują morfogenezą segmentów cielesnych („konstruktor”). Układ nerwowy tylko koryguje (reguluje) funkcje poszczególnych narządów - funkcjonalny, neurodynamiczny składnik ogólnej budowy, ale nie strukturalny, w przeciwieństwie do układu sercowo-naczyniowego.

Publikacje autorskie, podstawowe dla tego postu

1. Zarodkowa podstawa występowania wrodzonej niedrożności dwunastnicy ludzkiej. - SPb: SPbGMA, 2002.

2. Podstawy embriologii. Problemy rozwojowe w anatomii człowieka. 2. edycja. - St. Petersburg: DEAN, 2004.

3. Urządzenie ciała u ludzi i wyższych zwierząt // Sukces leży. naturalna nauka. - 2014. - Nr 2.

4. Układ limfatyczny i jego miejsce w ciele człowieka. Współczesne poglądy // Rzeczywiste badania naukowe XXI wieku: teoria i praktyka. - 2014. - T. 2. - Nr 3. - Część 1. - P. 77-80.

5. Quasi-segmentowane urządzenie ludzkiego ciała // Stażysta. tyłek magazynu. i fund.study. - 2014. - Nr 8. - Część 1.

6. System immunoprotekcyjny i jego urządzenie // International Journal of App. i fund.study. - 2014. - Nr 8. - Część 3.

7. Mechanika przyczynowa morfogenezy aparatu limfatyczno-limfatycznego // Intern. tyłek magazynu. i fundusze. Badania. - 2014. - Nr 9. - Część 2.

8. Ogólna konstytucja człowieka i jego rodzaje. Aspekt naczyniowo-naczyniowy problemu // International Journal of App. i fundusze. Badania. - 2014. - nr 11. - część 2.

9. Rodzaje budowy układu immunoprotekcyjnego // International Journal of Expertise. - 2014. - Nr 11. - Część 1.

10. Narządy układu sercowo-naczyniowego // Modern Herald Herald. - 2014. - nr 43 (239). - S. 33–37.

11. Ogólna ludzka anatomia dzisiaj // International Journal of Expertise. - 2014. - Nr 11. - Część 1.

12. Anatomia funkcjonalna układu limfatycznego. - M.-Berlin: Direct Media, 2014.

13. Mechanika podziału ciała zarodka na ludzi // International Journal of Expertise. - 2015. - Nr 2. - Część 1.

14. Ogólna konstytucja człowieka i jego rodzaje. Neuralny aspekt problemu // Sukces w sztuce współczesnej. - 2014. - Nr 1. - Część 4.

15. Limfatyczne i limfoidalne elementy cielesnych segmentów osoby // Innovats.nauka. - 2015. - Nr 3.

16. Mechanika organogenezy. Porównawcza metoda badań // Stażysta. tyłek magazynu. i fund.study. - 2015. - Nr 5. - Część 3.